Επίλογος

Τα ποιήματα γίναν πουλιά, κάτασπρα περιστέρια.
Χαίρονται ελεύθερα να ζουν στον αδελφών τα χέρια.

Μην ψάξεις ποιος τα έγραψε, έπαινο μην του δώσεις,
Άλλος δίνει το χάρισμα, αίνο σ' Αυτόν να δώσεις.

Στα χέρια του τα τρυφερά άφησα την καρδιά μου,
Και 'κείνη τον ευγνωμονεί μέσα απ' τα ποιήματά μου!!

ΜΑΝΟΣ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ

ΤΙ ΚΡΥΒΕΙ Η ΚΑΡΔΙΑ;;;






 
 




 Το μολυβένιο τ’ ουρανού το χρώμα με τρομάζει
Το νου μες το λαβύρινθο του παρελθόντος βάζει
Το ίδιο όνειρο ξανά  γρίφος  που  ψάχνει λύση
Μοιάζει παρένθεση ανοιχτή που δε λέει να κλείσει.
Γυρεύει η σκέψη αφορμή μακριά να ταξιδέψει
Το πονεμένο μου κορμί μήπως και γαληνέψει
Μοιάζει μ’ αλήθεια τ’ όνειρο και τούτο με σκοτώνει
Ξέρω πως θα ‘μαι  πάλι εκεί το βράδυ που ζυγώνει
«Σ’ ένα σταθμό παλιό του σαράντα,
μία φιγούρα στέκεται, μοιάζει να ‘ναι από άντρα.
Μες την ομίχλη ξεχωρίζει αμυδρά,
Στην αποβάθρα σκυμμένος βαδίζει αργά.
Σπασμένα βαγόνια κι οι συρμοί σκουριασμένοι,
Σκέφτηκα αυτός ο άνθρωπος κάποιον θα περιμένει.
Μα χρόνια ετούτος ο σταθμός είν’ εγκατελειμμένος
Ίσως να μη το ξέρει αυτό, μπορεί να ‘ναι και ξένος
Θεώρησα καθήκον μου να πάω να του το πω
Πως περιμένει άδικα σε τούτο το σταθμό.
Μα όσο εγώ πλησίαζα κοντά του να βρεθώ
Η εικόνα του μου θύμιζε αντικατοπτρισμό
Σαν σε θολό καθρέπτη βλέπω το είδωλό μου
Κοιτώντας τον προσεκτικά βλέπω το πρόσωπό μου
Βαθιές οι ρυτίδες τα μάτια θολά,πανάδες στα χέρια , τα γένια λευκά.
Μη με κοιτάς περίεργα , μου λέει, και μην τρομάζεις
Είμαι ο κρυφός σου εαυτός ετούτος που κοιτάζεις.
Πίσω απ’ αυτά που φίνονται κοίταξε πιο βαθιά,
Μου λέει δες βαθύτερα , τι κρύβει η καρδιά.
Σταθμό μου λες πως άλλαξες και αμαξοστοιχία
Που την αγάπη για το Γιαχ έχει αφετηρία.
Με εικόνες παραδείσιες χτίζεις τα όνειρά σου
Μα και με γραφικές αρχές την οκογένειά σου.
Μα έχεις κάτι στην καρδιά πολύ καλά κρυμμένο
Κατάλοιπο της νιότης σου που μοιάζει απωθημένο
Επιμελώς κρυμμένες κάποιες επιθυμίες
Για γόητρο και χρήματα έχεις φιλοδοξίες
Το σύστημα παρέρχεται και χάνεται γοργά
Μα υλικά αποκτήματα η καρδιά σου  λαχταρά
Μπορεί να ‘σαι δραστήριος μέσα στην εκκλησία
Μα  «για μεγάλα πράγματα» έχεις επιθυμία
Πιστεύοντας  θα σου ‘φερναν υλική ευημερία
Και δυστυχώς η σκέψη σου δε σταματά εδώ
Επηρεάζει άμεσα όλο το σπιτικό
Για ότι δεν κατάφερες να κάνεις στη ζωή σου
Επηρεάζεις  κατευθύνοντας σήμερα το παιδί σου
Μια θέση υψηλόβαθμη και σταδιοδρομία
Να ζήσει με εξοχότητα έχεις επιθυμία
Το θεωρείς διάνοια και λες τέτοιο ταλέντο
Θα ήταν κρίμα κι άδικο να πήγαινε χαμένο
Μα τα ταλέντα στο παιδί σκέψου Ποιος τα ‘χει δώσει;
Μήπως εσύ; Η μάνα του; Ή η σχολικη η γνώση;
Αντί λοιπόν ν’ αναζητάς δόξα για τα παιδιά
Χρησιμοποίησε τα για αίνο του Ιεχωβά
Και μη ξεχνάς ότι Αυτός ελέγχει την καρδιά
Πόθους κι επιθυμίες που κρύβονται βαθιά
Στον Ιερεμία άνοιξε κεφάλαιο 45
Και διάσασε απ’ το 1 ως το εδάφιο 5
Στο πρόσωπο ίσως του Βαρούχ να δεις τον εαυτό σου
Και δέξου τη διόρθωση αν θες για το καλό σου!
Το σύστημα που ζούμε είν’ καταδικασμένο
Όπως το Ιουδαικό , είναι προφητευμένο!
Σαν τον Βαρούχ αν μείνουμε όλοι λοιπόν πιστοί
Θα λάβουμε ως λάφυρο αιώνια ζωή.
Μεγάλα πράγματα λοιπόν αν δεν επιζητούμε,
Στο Νέο Κόσμο του Θεού όλοι μαζί θα ζούμε!!!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου