Επίλογος

Τα ποιήματα γίναν πουλιά, κάτασπρα περιστέρια.
Χαίρονται ελεύθερα να ζουν στον αδελφών τα χέρια.

Μην ψάξεις ποιος τα έγραψε, έπαινο μην του δώσεις,
Άλλος δίνει το χάρισμα, αίνο σ' Αυτόν να δώσεις.

Στα χέρια του τα τρυφερά άφησα την καρδιά μου,
Και 'κείνη τον ευγνωμονεί μέσα απ' τα ποιήματά μου!!

ΜΑΝΟΣ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ

ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΕΣ ΠΑΤΕΡΑ!





 Πέντε και είκοσι γλυκοχαράζει,
 τα χρώματα  του ουρανού  η  ανατολή αλλάζει!
Ήπιες  είναι οι εποχές, έχουν κι αυτές αλλάξει,
επανήλθαν στην τέλεια μορφή μέσα στη νέα Τάξη!
Μετά από έναν υπέροχο χειμώνα μαλακό,
ήρθε επιτέλους η Άνοιξη που τόσο λαχταρώ!
Μοιάζει η φύση να ξυπνά από το λήθαργό της ,
θαρρείς ότι δοξολογεί γλυκά το Δημιουργό της!
Στην ξύλινη βεράντα κάθομαι του σπιτιού μου,
αινώντας  και θαυμάζοντας  τα έργα του Θεού μου!
Σε λίγο   ξεπροβάλλει πίσω απ’ το βουνό,
ο ήλιος κατακόκκινος, προδίδει ο ουρανός!
Ο ήχος που ακούγεται μέσα στη σιγαλιά,
είναι  απ’ τον καταρράχτη που πέφτει από ψηλά!
Καθώς απολαμβάνω μόνη το ρόφημά μου,
μια σκέψη ανεβάζει τους χτύπους στην καρδιά μου!
Πέρυσι τέτοια εποχή, μεγάλη είχα χαρά,
όταν την αναστημένη μάνα μου αγκάλιασα ξανά!
Ευγνωμονώ τον Ιεχωβά μέσα από την καρδιά μου,
και με λαχτάρα καρτερώ να δω και τον μπαμπά μου!
Καθημερνά στον Ιεχωβά προσεύχομαι γι αυτό,
να ‘ναι η καινούρια ημέρα αυτή που θα τον δω!
Ο σύζυγός μου και εγώ κι οι κόρες μας οι δυο,
σπίτι του ετοιμάσαμε στο δασικό χωριό!
Σύμφωνα με τα γούστα του το φτιάξαμε αυτό,
με πέτρα και με ξύλο και κήπο με γκαζόν!
Στο σπίτι αυτό πηγαίνω σχεδόν καθημερνά,
να παίζει τον φαντάζομαι με τα δυο του τα σκυλιά!
Η ώρα όμως πέρασε, πρέπει να σηκωθώ,
για τη γλυκιά οικογένεια να φτιάξω πρωινό!
Να ετοιμαστούμε πρέπει, σε ένα χωριό  θα πάμε,
να δούμε κάποιους αδελφούς που τόσο αγαπάμε!
 Εχθές μας ειδοποίησαν, μας θέλουν για παρέα,
και ξέρω θα περάσουμε πάρα πολύ ωραία!
Βασίλης Μπίτιας λέγεται, η Φοίβη κι η Λυδία,
συχνά καλούνε αδελφούς για επικοινωνία!
Πρωινή λατρεία κάναμε, πήραμε πρωινό,
πριν φύγουμε ευχαριστήσαμε τον Ιεχωβά Θεό!
Στην άμαξα ανεβαίνουμε χωρίς ν’ αργοπορούμε,
τα γκέμια ο άντρας μου κρατά κι εμείς υμνολογούμε!
Τα λιβάδια διασχίζει δρόμος αγροτικός,
ενώ μένει ανέφελος ο γαλάζιος ουρανός..
Μπροστά μας να διακρίνεται άρχισε μία λίμνη,
εκεί ‘ναι το χωριό που ο αδελφός, επέλεξε να μείνει.
Έξω απ’ το σπίτι υπάρχουνε, άμαξες πολλές,
κι από μακριά ακούγονται, χαρούμενες φωνές!
Μοιάζει να μας περίμεναν εμάς όλοι μαζί,
μα με μιας, σταματάνε οι φωνές κι αρχίζει η μουσική!
Διασχίζοντας τον κήπο, όλο πιο καθαρά,
ήχος από αρμόνιο, μου έρχεται στα αυτιά..
Για λίγο κοντοστέκομαι, κοιτώ τον σύζυγό μου,
να με γελά αδύνατον είναι το ένστικτό μου!
Το παίξιμο των πλήκτρων είναι μοναδικό,
είναι απ’ τα χέρια σίγουρα, που τόσο αγαπώ!!
Οι μελωδίες  που ακούγονται είναι καταγραμμένες!
Στο νου μου ανεξίτηλα ήτανε χαραγμένες!
Αναζητώντας σύντομα ποιος παίζει μουσική,
φτάνω εμπρός  στον πατέρα μου, που έχει αναστηθεί!,
Στην αγκαλιά μου μέσα τον σφίγγω δυνατά,
ενώ απ’ τα μάτια τρέχουνε δάκρυα από χαρά!
Κι οι φίλοι μας τριγύρω έχουν συγκινηθεί,
την ανείπωτή μας τη χαρά μοιράζονται κι αυτοί!
Ένα μεγάλο ευχαριστώ λέω στο Δημιουργό μου,
που τον πατέρα μου ξανά  τον έχω στο πλευρό μου!
Θα ζούμε μαζί αιώνια, μέσα στη Βασιλεία,
προσφέροντας στον Ιεχωβά ολόψυχή λατρεία!


 

     

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου